Een Preek (Alphonse Legros)

Alphonse Legros (8 mei 1837 – 8 december 1911) was een in Frankrijk geboren schilder, etser, beeldhouwer en medailleur die later genaturaliseerd Brits staatsburger werd. Als een sleutelfiguur in de Britse etsprenaissance had Legros een blijvende invloed als zowel kunstenaar als docent, waarbij hij Franse academische discipline combineerde met de expressieve mogelijkheden van de prentkunst.

Legros werd geboren in Dijon als zoon van een boekhouder afkomstig uit het nabijgelegen dorp Véronnes. Zijn bezoeken als kind aan familie op het platteland maakten diepe indruk, en de gezichten van boeren uit de omgeving en de zachte landschappen van Bourgondië zouden later vaak in zijn werk terugkeren. Aanvankelijk opgeleid voor een ambacht, studeerde hij aan de kunstschool van Dijon voordat hij in de leer ging bij Maître Nicolardo, een decoratieschilder en ambachtsman. In 1851, op weg naar Parijs, stopte Legros in Lyon, waar hij zes maanden werkte als gezelschilder bij decorateur Beuchot, die bezig was met het schilderen van de kapel van kardinaal Bonald in de kathedraal.

In Parijs studeerde Legros onder Charles-Antoine Cambon, een decorontwerper voor het theater, en volgde hij lessen aan de gerenommeerde tekenschool van Lecoq de Boisbaudran, bekend als de “Petite école.” Daar raakte hij bevriend met medestudenten Jules Dalou en Auguste Rodin, die net als Legros internationale bekendheid zouden verwerven. Later volgde hij avondlessen aan de École des Beaux-Arts en rond 1857 leerde hij etsen — een techniek waarin hij zou uitblinken — en bracht hij zichzelf de kunst van medaillemaken bij.

In 1863 verhuisde Legros naar Londen, waar hij uiteindelijk Brits staatsburger werd. Zijn onderwijsloopbaan, met name aan de Slade School of Fine Art, had een grote invloed op een nieuwe generatie Britse prentkunstenaars en verstevigde zijn reputatie als een centrale figuur in de Victoriaanse kunstwereld.

Een belangrijk voorbeeld van Legros’ vroege succes is zijn schilderij Un Prêche (“Een Preek”), tentoongesteld aan de Royal Academy in 1872. Het werk toont een stille, contemplatieve scène: een groep jonge Franse vrouwen die in een schemerige kerk zit en aandachtig luistert naar de preek van een monnik. Het schilderij werd warm ontvangen door tijdgenoten.
The Art Journal prees de weloverwogen uitvoering en omschreef het als “een goede en goed bestudeerde compositie… krachtig en zelfverzekerd.”
Criticus F. G. Stephens schreef in The Athenaeum dat hij de emotionele subtiliteit en gedempte kleurharmonie bewonderde, en merkte op “een ernstige charme in de uitdrukkingen van het publiek… bewonderenswaardig door zijn sobere en sterke kleurgebruik.”

Het werk van Legros, geworteld in zowel het Franse realisme als de Britse artistieke gevoeligheid, toont een diepe observatie van de menselijke natuur en een grote technische beheersing — kwaliteiten die zijn invloed op de Europese kunst van de late 19e eeuw verzekerden.